«Επαφή»

Μου Είπε Η Φιλη Και Διπλωματουχος Ψυχολογος Να Αρχισω Να Εχω Περισσοτερες Επαφες Με Κοσμο Και Να Αρχισω Να Βγαινω Από Το Καβουκι Στο Οποίο ΕΧω Κλειστει.
Ετσι Σημερα Αφου Αφησα Την Ιαπωνικης Κατασκευης Μοτοσυκλετα Μου Για Τον Καθιερωμενο Τυπικο Ελεγχο Και Την Τυπικη Συντητρηση Της, Αποφασισα Να Ερθω Σε Επαφη Με Κοσμο.
Έτσι Την Τυπική Διαδρομή Από Την Πλατεια Αττικης Προς Το Συνταγμα, Αντι Με Τα Πόδια Την Εκανα Με Μεσο Μαζικης ΜΕταφορας Και Για Την Ακριβεια Με Το Ηλεκτρικο Τρενο!
Η Οσμη Της Μιζεριας, Η Ελλειψη Χαμογελων Και Καλης Διαθεσης Με Οδηγησε Στα Εξης Συμπέρασμα :
α) Η Ειμαι Αντικοινωνικος Και Μονοχνωτος
β) Η Ερμηνευσα Κακως Την Συμβουλη Της Καλης Μου Φιλης!

Return To The Sender...

...Ηταν Τοσο Μονος. Ακομα Και Τα Γραμματα Που Εστελνε Στον Εαυτο Του,Γυρνουσαν Πισω Λογο Ελλειψης Παραληπτου!...

«Κουτσό»

Ο Ήλιος Είχε Ήδη Ανέβει Ψηλά… Τα Τζιτζίκια Είχαν Επιδοθεί Σε Ένα Απίστευτο Ρεσιτάλ… Η Θερμοκρασία Ήταν Τόσο Υψηλή Που Νομίζω Ότι Κάλλιστα θα Μπορούσες Να Ψήσεις Αυγό Σε Πέτρα.
Ήμουν Στο Χωριό… Οι Μυρωδιές Του Θυμαριού Και Της Ελιάς Είχαν Πλέον Ποτίσει Στα Ρούχα Μου… Δεν Ήθελα Να Κάνω Τίποτα… Μόνο Να Κάτσω Να Κλείσω Τα Μάτια Μου Και Να Ακούω Αυτό το Αλλόκοτο Φεστιβάλ Κρουστών ( Τζιτζίκια) Και Πνευστών (Ο Αέρας Μέσα Από Τα Φύλλα Των Δένδρων).
Άκουσα Φωνές… Είχε Έρθει Η Ξαδέλφη Μου… Ναι… η Ναταλία… Ήταν Το Ίδιο Εκδηλωτική Και Πρόσχαρη… Έτσι Την Θυμάμαι… Από Μικρή!
Ήρθε Χοροπηδώντας Στο Πλακόστρωτο. Ήταν Σαν Να Άκουγες Μια Χαρωπή Ακρίδα… Τόσο Ελαφριά Περπατούσε!!!
Σηκώθηκα Γρήγορα Και Της Κρύφτηκα Πίσω Από Μια Ελιά… Μου Άρεσε Πάντα Να Την Τρομάζω Και Μετά Να Την Παίρνω Αγκαλιά, Θέλοντας Να Αποφύγω Τα Χέρια Της Που Προσπαθούσαν Να Μου Ρίξουν «Ξαδελφικές» Ξυλιές!
Πετάχτηκα Μπροστά Της Κάνοντας Το Χορευτικό «Τρόμαγμα» Με Θέμα Τον Κουτσό Πειρατή (Ενώ Τρόμαζε, Μετά Γελούσε Ακατάπαυστα Φορτώνοντας Με Τις Γνωστές Μας «Ξαδελφικές» Ξυλιές )… Το Ίδιο Όμως Έκανε Και Η Οχιά Που Ήταν Κουλουριασμένη Στα Ρίζα Του Δένδρου, Δαγκώνοντάς Με, Τι Ειρωνεία, Στο Πόδι Που Έκανα Το Κουτσό!
Σήμερα Ένα Χρόνο Μετά Είμαι Καθισμένος Στο Ίδιο Μέρος, Με Το Ίδιο Μουσικό Σύνολο Να Μου Κρατά Παρέα Και Περιμένω Την Ναταλία!... Η Καρδία Μου Πάει Να Σπάσει… «Πάλι Θα Την Τρομάξω» Σκέφτηκα! Και Να… Πάλι Άκουσα Τις Φωνές Της… Μόνο Που Αυτή Την Φορά Της Κρύφτηκα Πιο Νωρίς Πίσω Από Την Ελιά Μας.
Βλέπεις, Το Πόδι Μου Δεν Το Έσωσαν… Οπότε… Με Το Πρόσθετο Μέλος Δεν Μπορώ Να Περπατήσω Πιο Γρήγορα!

«Σχοινάκι»

Επιτέλους Το Σχολείο Τελείωσε. Η Μαμα Μου Ειπε Ότι Ο Μπαμπας Εχει Μια Εκπληξη Για Εμένα. Εφαγα Ολο Μου Το Φαγητο… Ειχαμε Εκεινο Το Πρασινο Περιεργο Πραγμα Που Μοιαζει Με Δεντρο… «Ντροπολο» Νομίζω Ότι Μου Το Είπε Η Μαμα… Δεν είναι Το Αγαπημενο Μου Φαγητο Αλλα Δεν Ηθελα Να Την Κανω Να Θυμωσει Και ΝΑ Μην Μου Δωσει Ο Μπαμπας Την Εκπληξη.
Η Μαμα Είναι Αυστηρή… Όταν Δεν Τρώω Το Φαγητό Μου, Μου Φωνάζει Και Μου Λέει Ότι Δεν Θα Μεγαλώσω Και Ούτε Θα Γίνω Όμορφη Σαν Και Εκείνη. Μια Φορά Με Έβαλε Να Φάω Το Ίδιο Φαγητό Και Το Βράδυ Επειδή Δεν Το Έφαγα Το Μεσημέρι.
…Τώρα Που Το Σκέπτομαι Το Ίδιο Μου Είχε Κάνει Και Με Τις Μπάμιες! Τότε Ήθελα Να Φάω Σοκολάτα Για Μεσημέρι.
Ο Μπαμπάς Δεν Είναι Σαν Την Μαμά. Μου Κάνει Τα Χατίρια… Πολλές Φορές Την Ακούω Να Του Λέει Ότι Με «Κακομαθαίνει»… Δεν Ξέρω Τι Σημαίνει Αυτό... Για Να Έχει Όμως Την Λέξη «Κακό» Και «Μαθαίνει» Σίγουρα Δεν θα Είναι Για Καλό.
Ο Μπαμπάς Την Πειράζει Την Λέει « Υπερβολική» Και Της Γελάει. Τι Αστείος Που Είναι όταν Κάνει Γκριματσούλες Την Ώρα Που Η Μαμά Του Μιλαει Σοβαρά, Όπως Η Δασκάλα Της Τρίτης στο Σχολείο, Η Κυρία Άννα (Είναι Λίγο Αλλήθωρη Και Χοντρούλα) Μου θυμίζει Την Τυράννια Στο « Αμπρα Καταμπρα»!
Το Απόγευμα Ήρθε Επιτέλους… Άκουσα Τον Ήχο Των Κλειδιών Στην Πόρτα… «Μπαμπαααααααακαααααα» Φώναξα! «Καλώς Την Πριγκίπισσα Μου» Είπε Ο Μπαμπάκας. «Σου Έχω Μια Έκπληξη Που Θα Σε Ξετρελάνει»… Συνέχισε… «Κλείσε Τα Μάτια Σου Και Άνοιξε Τα Χεράκια Σου»… «Μην Κλέβεις»… «Σε Βλέπω!!».
Η Καρδούλα Μου Πήγαινε Να Σπάσει… «Τι Να Μου Έχει Πάρει;»… Σκεπτόμουν… Και Τότε Μου Ακούμπησε Στα Χέρια Μου ένα Κουτί Και Μου Είπε : «Άνοιξε Τα Μάτια Σου»… Ένα Ροζ Κουτί Με Λευκό Φιόγκο Ήταν Πάνω Στα Χέρια Μου… Το Άνοιξα Όσο Πιο Γρήγορα Μπορούσα… Ήταν Ένα Σχοινάκι…» Ουαωωωωω»… Φώναξα… «Είναι Το Πιο Τέλειο Δώρο Του Κόσμου Σε Αγαπώ Πολύ Μπαμπάκα, Είσαι Ο Καλύτερος Μπαμπάς του Κόσμου, Φιλάκι;»… Έτσι του Είπα Και Του Έδωσα Ένα Μεγάλο Φιλί!
«Ξέρεις Να Κάνεις ;» Ρώτησε Ο Μπαμπάς! «Όχι» Του Είπα, «Θα Μου Δείξεις;»… «Φυσικά» Μου Είπε Γελώντας Και Πήρε Το Σχοινάκι Και Άρχισε Να Κάνει.
Ξαφνικά Η Μαμά Μπήκε Στην Κουζίνα Όπου Ήμασταν Με Τον Μπαμπά Και Τον Είδε Να Κάνει Σχοινάκι!
«Λέω Για Την Κόρη Σου, Αλλά Εσύ Δεν Πας Πίσω» Και Του Έριξε Την Ματιά Μαμάς… «Δεν Έχω Πει Όχι Παιχνίδια Μέσα Στην Κουζινα;… Θα Γίνει Καμία Ζημιά, Άσε Που Μπορεί Να Χτυπήσετε!». «Ωχ Βρε Αγάπη Πως Κάνεις Έτσι;» «Αφού Προσέχουμε» Απάντησε Εκείνος. «Δεν Θα Χαλάσουμε Τίποτα». Συνέχισε Και Πήρε Το Ροζ Σχοινάκι Έκπληξη Και Άρχισε Πάλι Να Κάνει. Ξαφνικά Έτσι Όπως Έκανε Το Ροζ Σχοινάκι Έκπληξη Πιάστηκε Στον Ανεμιστήρα Οροφής Και Άρχισε Να Το Γυρίζει. Ο Μπαμπάς Πήγε Για Να Το Ξεκρεμάσει. Αυτό Μπλέχτηκε Γύρω Από Το Κεφάλι Του!
Έκανε Κάτι Περίεργες Κινήσεις, Μια Έπιανε Τον Λαιμό Του, Μια Έπιανε Το Σχοινάκι… Μου Είπε Κάτι Που Έμοιαζε Με: «Ωναξε Την Α..α..α»… Δεν Κατάλαβα Τι Έλεγε... Είχε Πολύ Πλάκα, Έκανε Γκριματσούλες… Έφυγα Από Το Δωμάτιο Και Πήγα Να Φωνάξω Την Μαμά, Να Δει Και Εκείνη Την Παράσταση Του Μπαμπά!
«Θεέ Μου, Θεέ Μου, Θεέ Μου, Θεέ Μου, Θεέ Μου, Όχι, Όχι, Όχι, Όχι, Όχι, Όχι, Όχι, Όχι» Φώναξε Όταν Μπήκε Στη Κουζίνα. «Πρέπει Να Έκανε Ζημήτσα» Σκέφτηκα.
Ο Μπαμπάς Όμως Δεν Κουνιόταν… Είχε Βάψει Το Μουτράκι Του Μωβ Και Είχε Βγάλει Έξω Την Γλώσσα Του, Τα Μάτια Του Κοιτούσαν Προς Την Πόρτα… Είχε Βάψει Τα Νύχια Του Μωβ ( Μα Πότε πρόλαβε; )…Και Νομίζω Ότι Είχε Κάνει Και Πιπί Του Πάνω Του Από Τα Γέλια ( Και Εγώ Το Παθαίνω Όταν Ετοιμάζω Κάτι Πολύ Αστείο Και Γελάω Μόνη Μου)…Με Έβγαλαν Από Την Σκέψη Μου Οι Φωνές Της Μαμάς Που Κρατούσε Τον Μπαμπά Από Τα Πόδια… «Γιατί Έπρεπε Να Τον Στερεώσεις Τόσο Καλά Αγάπη Μου; Γιατί;»… Έτσι Είπε!… Αλήθεια!

«Αθωότητα, Έρωτας & Ο Θάνατος Των Δυο Φίλων»

Από Πολύ Μικροι Αρχιζουμε Μια Εσωτερικη Αναζητηση… Ποιοι Ειμαστε… Τι Ειμαστε;… Τι Εχω Αναμεσα Στα Πόδια Μου;… Γιατι Άλλα Παιδακια Είναι Διαφορετικα;… Τι Χρώμα Εχει;… Γιατι Πετάνε Τα Στηθη;… Γιατι βγάζω Τριχες;… Γιατι Το Πουλι Μου Όταν Το Πειραζω Ανεβαινει;… Γιατι Βγαζω Αιμα Από Κατω;… Τι Είναι Περιοδος;… Από Που Ερχονται Τα Παιδια;… Τι Συμβαινει Όταν Πεθαινω;… Γιατι Πεθαινω;… Πονάει;… Γιατι Φιλιούνται Αυτοι Οι Δυο Κύριοι;… Πονάει Όταν Γεννάω;… Γιατί Δεν Εχει Χέρια;… Γιατι Δεν Εχει Πόδια;… Θα Παθω Και Εγω Το Ιδιο;… Γιατι Νοιωθω Περιεργα Στο Στομαχι Όταν Με Πλησιαζει;… Πως Είναι Το Πρωτο Φιλι;… Τι Είναι Sex;… Θα Πονάει;… Θα Μου Αρεσει;… Θα Το Κανω Σωστα;… Και Αν Την Πονεσω;… Και Αν Με Πονεσει;… Πως Θα Γινει;… Ειμαι Καλος Ανθρωπος;… Με Βλεπει Ο Θεος;… Υπαρχει Ο Θεος;… Πως Ειναι;… Γιατι Ειναι;… Ποιος Είναι Υπευθυνος Για Την Ζωη;… Που Ειμαι;… Γιατι Ειμαι;… Γιατι Γεννηθηκα Ετσι Όπως Γεννηθηκα;… Τι Θα Κανω;… Πως Θα Κανω;… Γιατι;
Τελος Πεθαινουμε Χωρις Να Εχουμε Δωσει Ικανοποιητικη Απαντηση Στον Εαυτο Μας, Χωρις Να Εχουμε Δωσει Ικανοποιητικη Απαντηση στους Εχοντες την Απορία, Χωρις Να Εχουμε Λυσει Μερος Αυτων Που Μας Εχουν Ανατεθει!
Θεε Μου Τι Ειρωνεία(Αν Και Αθεος; Δαρβινιστης; Τι Αποκαλούμαι Θεο Και Πως Αυτος Προβαλεται Μεσα Μας;)
Φτανουμε Στο Σημειο Να Εχουμε Αναλυσει Τα Παντα Σε Ερωτησεις Και Απαντησεις… Να Εχουμε Χασει Το Ενστικτο Μας, Να Εχουμε Χασει Τον Αυθορμιτισμο Μας, Να Έχουμε « Διυλυθεί Ως Κωνωπες» Χωρις Πλεον τα Μορια Μας Να Ανασυνταχτούν Και Να Επανενωθούν.
«Αθωότητα, Έρωτας & Ο Θάνατος Των Δυο Φίλων»

« Ονειρο καλοκαριρινου Μεσημεριου»(Midday Summer Dream)

Όπως η Ελενη Ξυπνάει Από Το Ξορκι Του Πούκ, Ετσι Ξυπναμε Μια Μερα, Μόνοι Με Όλα Οσα Εχουμε Κατακτησει Και Εχουμε Δημιουργησει Διχως Όμως Να Εχουμε Ορισει Την Χρηση Και Την Ουσια Αυτων Στη Ζωη Μας.
Θελουμε Να Πεταξουμε. Να Πεταξουμε Μακρια Από Αυτά. Καποιοι Το Καταφερνουν. Αλλοι Όχι… Σιγουρα Όχι.

«Χαρτι»

…Η Μαμα Μου Ειπε Ότι Εχει Πλακα Όταν Παιζεις Να Βαζεις Και Κατι Που Λεγεται «Στοιχημα». Μου Ειπε Ότι Όταν Κανεις Αυτό Το «Στοιχημα» Και Κερδισεις Μπορεις Να Βαλεις Τον Άλλο Να Σου Κανει ότι Χατιρι Θες. Ετσι Όταν Επαιζα Με Τον Χριστάκη Εγω Που Ειχα Χαρτι Κερδισα Την Πετρα Που Ειχε Εκεινος!
Του Ειπα Ότι Το «Στοιχημα» Είναι Να Φαει Το Χαρτι Που Είχε Μόλις Ζωγραφισει… Και Το Εκανε.
Άρχισε Να Βήχει… Έβγαζε Παράξενους Ήχους… Κουνούσε Τα Χέρια Του Σαν Χαζούλης… Είχε Πολύ Πλάκα… Μου Αρέσει Που Με Κάνει Να Γελάω… Νομίζω Ότι Τον Αγαπάω… Ωχ… Αλλάζει Και Χρώμα… Τι Πλάκα Έχει… Κουτούλησε Την Μουρίτσα Του Στο Τραπέζι… Είναι Τόσο Αστείος… Έγινε Μπλε …Δεν Κινείται… Μαμά;

«Μολύβι»

… «Μα Με Κορόιδευε …Μου Έλεγε Ότι Το Μολύβι Κερδίζει Την Πέτρα… Νευρίασα… Είχε Πάρει Και Την Ξυλομπογιά Μου… Ήταν Η Κόκκινη, Η Αγαπημένη Μου… Δεν Την Έχω Πια Φίλη… Καλά Να Πάθει… Επειδή Έκλεβε Συνέχεια, Την Τιμώρησε Ο Καλός Θεούλης… Γι Αυτό Μπήκε Το Μολύβι Στην Κόκκινη Καρδούλα Που Είχε Στο Κέντρο Της Μπλούζας Της…»

«Ψαλίδι»

Η Χαρτοκοπτικη Είναι Η Αγαπημενη Μου Ασχολία, Το Ιδιο Και Της Μικρής Μου Αδελφής. Μόνο Που Η Μαμά Μας Είχε Πάρει Ένα Μόνο Ψαλίδι. «Μου Το Έπαιρνε Συνεχεία. Δεν Με Άφηνε Να Κόψω Τα Ρουχαλάκια Για Τις Κούκλες Μου. Δεν Το Έκανα Επίτηδες Συγγνώμη, Δεν Θα Το Ξανακάνω… Δεν Θα Ξαναστρέψω Το Κεφάλι Της Πάνω Στο Ψαλίδι Όταν Είναι Ανοικτό… Σε Παρακαλώ Μαμά Σταμάτα Αυτό Το Κόκκινο Νερό Που Τρέχει Από Τον Λαιμό Της… Κάνε Την Να Μιλήσει… Κάνε Την Να Κουνηθεί… Κάνε Την…»