Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011




Η μέρα είχε ήδη δείξει τις προθέσεις της. Το πρώτο καλημέρα που ήχησε στα αυτιά μου ακούστηκε σαν παραφωνία από κατσαρόλες σε παρακμιακό καμπαρέ.
Ένας μέσου ύψους μεσήλικας με αραιά λευκά μαλλιά που είχε αρωματίσει το σώμα του ( καθώς και τον λοιπό χώρο) με την ξινή μυρωδιά της ρετσίνας και του ξεραμένου, από την πρωινή σεπτεμβριάτικη ζέστη, ιδρώτα, ήταν ο “φέρων οργανισμός” αυτής της καλημέρας.
Η επικοινωνία μαζί του ήταν, ας πούμε, το ίδιο άνετη όσο και η επικοινωνία των δημιουργών του πύργου της Βαβέλ αμέσως μετά την παρέμβαση της “ανωτέρας δύναμης”.
Βλέπετε η δουλεία μου έχει θετικά και αρνητικά (όπως άλλωστε και η δική σας).Αφού λοιπόν κατάφερα να επικοινωνήσω και να εξυπηρετήσω την ιδιάζουσα παρουσία που έφερε το ξεκίνημα της μέρας μου, συνέχισα την εργασία μου στον υπολογιστή μου.
Σαν βιρτουόζος πιανίστας χαϊδεύω αυτές τις ένα επί ένα εκατοστό μαύρες επιφάνειες γεμάτες με αριθμούς, γράμματα και σύμβολα, κάνοντας τα πλήκτρα του πληκτρολογίου να δουλεύουν δαιμονισμένα κάτω από τις ,αέρινες σαν μαέστρος σε ορχήστρα, κινήσεις των χεριών μου.
Αναπλάθω, δημιουργώ, επεξεργαζομαι, εικονογραφώ, συνθέτω μια μουσική από κλικ και ταπ ταπ. Είμαι ένας θεός. Ο θεός του δικού μου μικρού κόσμου.
Μια κοινωνία που εγώ ορίζω το τι και το ποιος θα κάνει τι.
H μέρα τρέχει, πιέζει, τηλέφωνα, mail, format, εκτυπώσεις, διορθώσεις, ξακρίσματα και ότι άλλο μπορεί να συμπεριλαβει ένα δωδεκάωρο εργασίας. Αχ πόσο κουρασμένος είμαι.
Θέλω να γυρίσω σπίτι. Έχω κατεβάσει μια απίστευτη σειρά που μόλις άρχισε να προβάλλεται στην Αμερική, θέλω να μπω στο chat για να μιλήσω με τα παιδιά θα είναι και η Ναταλία, η μυστηριώδης νεαρά που γνώρισα μέσω του Κωνσταντίνου χθες το βράδυ στο msn.Να δω τα updates μου στα προγράμματα επεξεργασίας βίντεο και εικόνας καθώς και την εξέλιξη των downloads των τραγουδιών για το mp3 μου.
Με αυτά και με αλλά η ώρα πήγε επταμιση το βράδυ και ο κύριος όγκος δουλειάς είχε βγει. Τα mail είχαν φύγει και οι διορθώσεις είχαν γίνει. Όποτε… ώρα να φύγω. Η Χρύσα και ο Μάριος μόλις είχαν τελειώσει και μου πρότειναν να τους συνοδεύω για μια μπύρα στο μαγαζί λίγο πιο κάτω από το γραφείο ονόματι; Μαντέψτε… @tonic!!!
Βαριόμουν και είπα ευγενικά όχι “έχω να πάω σπίτι για να μαγειρέψω”. Στην πραγματικότητα ήθελα να πάω να αράξω στον υπολογιστή. Ήθελα να μιλήσω με την Ναταλίας. Στο κάτω κάτω τα παιδιά θα τα ξαναδώ και αύριο στην δουλειά (όπως και τα τελευταία εννέα χρόνια).
Έκλεισα τον υπολογιστή με την γνωστή τελετουργία.” Καληνύχτα μικρέ…” του είπα μόλις έσβησε και η τελευταία ένδειξη λειτουργιάς. “θα σε δω αύριο…” και αφού του φόρεσα το κάλυμμα οθόνης και πληκτρολογίου, πήρα την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς τον ανελκυστήρα. Εκεί άκουσα το “ ερωτικό ζουζούνισμα” του Μάριου και της Χρύσας(έτσι το αποκαλούσα όταν τους έπιανα να πειράζουν με υπονοούμενα ο ένας τον άλλο).
Καλώς τον “ροκφόρ”(έτσι με φώναζαν, γιατί συνέχεια έβρισκα δικαιολογίες για να αποφύγω τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις για έξοδο) “θα έρθεις τελικά στην παρέα μας για μπυριτσα;”… “after all το “ροκφόρ” πάει και με την μπύρα” είπε η Χρύσα πειράζοντας με, “που ξέρεις μπορεί να γνωρίσεις καμία κοπέλα “τριών διαστάσεων” και όχι τόσο “flat” όπως έχεις συνηθίσει μέσω διαδικτύου!!!”
Για να είμαι ειλικρινής με “έτσουξε” το σχόλιο της Χρύσας. Ναι. Η αλήθεια ποναει, ιδιαίτερα όταν και εσύ ο ίδιος την αντιλαμβάνεσαι χωρίς όμως να κάνεις κάτι για να αλλάξεις προς το καλύτερο. Αντιθέτως την πνίγεις, καθώς και τον πόνο που προκαλεί μέσα σε παρουσιάσεις καινούριων προϊόντων τεχνολογίας που καθημερινά κατακλύζουν το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο.
Καβάλησα την μοτοσυκλέτα μου. Σε δυο λεπτά ήμουν σπίτι. Τα δέκα είναι πολύ για περπάτημα. δεν θέλω να χάνω χρόνο. θέλω να μπω online μήπως πετύχω την Ναταλία.
Φτάνοντας αφού πέταξα την τσάντα και έβαλα τα ρούχα του σπιτιού, έκατσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου.
Η Ναταλία ήταν online, οπότε την σκούντηξα (poke στα αγγλικά).
“επ… καλησπέρα, τι κάνεις;” έγραψε
“καλά ευχαριστώ, μόλις γύρισα από τον οίκο της τρελής! εσυ; ” απάντησα ανταποδίδοντας το ψηφιακό χαμόγελο!
“καλά είμαι και εγώ, μόλις έκατσα για να χαζέψω μήπως σε έβρισκα μέσα και για καλή μου τύχη… σε βρήκα! ”
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ευχάριστη γεμάτη ανταλλαγή πληροφοριών που αφορούσαν εμάς τους δυο μέσω αγαπημένης μουσικής και φωτογραφιών από μέρη που έχουμε επισκεφτεί.
Η ώρα πέρασε και πριν το καταλάβω πήγε πέντε το ξημέρωμα. Τότε μου είπε:
“θέλω να σε δω… προτιμώ να βλέπω τον άλλο όταν μιλώ παρά να ανταλλάσω μηνύματα. θέλω να βλέπω τις εκφράσεις των ματιών του… όταν κοιτάς τον άλλο στα μάτια καταλαβαίνεις αν λέει αλήθεια η ψέματα”
Παύση…
“…είσαι εδώ;” Ρώτησε.
“εδώ είμαι” απάντησα. Οφείλω να ομολογήσω ότι η καρδιά μου πήγε να σπάσει πόσο καιρό είχα να βγω ραντεβού!
“θα το ήθελα πολύ” συνέχισα
“όμορφα. Αύριο στις εννέα στο @tonic, το γνωρίζεις, είναι κοντά στη δουλειά σου. Θα φοράω κόκκινο φορεματάκι με πασχαλίτσες! ” είπε.
“υπέροχα, θα σε δω εκεί λοιπόν, θα κρατώ μια μαριονέτα χειρός!!! Lol” απάντησα κλείνοντας με τη διεθνή συντομογραφία του γελώ δυνατά!
“καληνύχτα”
“καληνύχτα”.
Είχε πάει πεντεμιση και ένας ξαφνικός πόνος στα μάτια με έκανε να δακρύσω. Όλα θόλωσαν. Σε λίγο ισα που έβλεπα. Τρόμαξα. Πήρα τον αδελφό μου. Ήρθε αμέσως. Με πήγε σε εφημερεύον νοσοκομείο. Πέρασα από όλα τα τμήματα. Οι εξετάσεις έδειξαν αλλοίωση οπτικού νεύρου.
“έχετε υποστεί ολοκληρωτική αλλοίωση οπτικού νεύρου… η τύφλωση είναι μόνιμη”… “ η πολυετή έκθεση σας στην ακτινοβολία της οθόνης του υπολογιστή καθώς και έλλειψη ξεκούρασης των οφθαλμών σας είναι οι αίτιες!”
Πάγωσα. Δεν θα ξαναέβλεπα, ούτε φίλους, ούτε ανατολή, ούτε δύση, ούτε τους αγαπημένους μου, ούτε την Ναταλία. Σκοτάδι για πάντα.
Έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε. Το πληκτρολόγιο με σύστημα braill μου επιτρέπει να γράφω κείμενα αντί να κάνω γραφιστική δουλειά. Συνεχίζω να είμαι με τον Μάριο και τη Χρύσα στον “οίκο της τρελής”.
Ένα φιλί στο σβέρκο και μια “καλημέρα” με έκαναν να αφήσω τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο. Η Ναταλία. Ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν να με δουν όταν πληροφορήθηκαν το γεγονός. Τώρα είναι φίλη, σύντροφος, μάτια, ζωή.
“συγγνώμη” απάντησα
“γιατί;” αποκρίθηκε σαστισμένη
“γιατί δεν είδα ποτέ το χαμόγελο σου…”

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

...

Ενας Αλλιωτικος Ηλιος Φωτιζε Την Χθεσινη Βραδυα , Ασημενια Πουλια Με Τα Φτερα Τους Εσχιζαν Το Βαθυ Μπλε Του Αθηναικου Ουρανου Αφηνοντας Τις Μαλαματενιες Τους Ουρες Να Κοσμουν Σαν Κορδελες Τα Εβενινα Μαλλια Της Βασιλισσας Τιτανιας ,Λιγο Πριν Ο Φαεθων Διωξει Τ'Αστερια Απο Τον Ουρανο, Λιγο Πριν Ο Μορφεας Αποτραβηξει Το Μεταξενιο Πεπλο Του Απο Τα Ματια Του Νεογεννητου Πριγκιππα, Λιγο Πριν Το Φιλι Των Εραστων Που Σε Αρμονια Με Το Τιτιβισμα Των Αγουροξυπνημενων Πτηνων Σβησει Την Καψα Απο Τα Χειλη Τους, Η Ρηγησσα Η Νυχτα Παραδιδει Τα Σκηπτρα Στην Ημερα...Καλημερα Η Καλησπερα Σας...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Beyond The Sea ...

...Βρισκεται Αυτο Που Ειναι Στο Μυαλο Μου Και Δυστυχως Δεν Θελω Να το Βγαλω.
Βλεπεις...Δεν Προκειται Να Δει Ουτε Να Μαθει Οτι Ειναι Εκει.

三猿...


...Τρεις Σοφες Μαιμουδες...
Μιας Και Ειμαι Απογονος Τους,Εφαρπαζομαι Απο Το Γεγονος Και Ασπαζομαι Την Σοφια Τους.
Στο Κατω Κατω ΔΕΝ Θελω Να Βλεπω, Να Ακουω, Να Μιλαω.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

...without...

...without!

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011