Εγωισμός,Εγωφιλια,Εγωκεντρισμός,Ναρκισσισμός & Άλλα Δαιμόνια Της "Εγώ" Φύσης Του Ανθρώπου. Η Λατρεία Του Να Υπερτιμά Τις Χάρες Του. Η Ανάγκη Του Για Επιβεβαίωση, Είτε Κοινωνική Είτε Προσωπική, Με Οποιοδήποτε Κόστος...Ψυχικό η Σωματικό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Προτιμώ την κάθετη φωτογραφία γιατί ταιριάζει περισσότερο στην έννοια του πορτρέτου, σε αντίθεση με την οριζόντια που υπάρχει μία ασάφεια και ίσως έλλειψη αποφασιστικότητας στη σχέση πορτρέτου-τοπίου. Κοίτα Jeff Wall, αυτός δείχνει να ισορροπεί τα δύο. Στην κάθετη, πετυχημένος ο αντικατοπτρισμός του κεφαλιού στο «αίμα» όπως επίσης τρομακτικά (με την έννοια του Unheimlich) το chiaroscuro, το μειδίαμα στο πρόσωπο και η κλίση του προσώπου που υπονοεί σπασμένο λαιμό. Το γεγονός ότι δε γνωρίζει ο θεατής τι γίνεται από τη μέση και κάτω παραπέμπει στο Θάνατο του Συγγραφέα του Barthes όπου ο θάνατος του συγγραφέα εξαγοράζεται με τη γέννηση του αναγνώστη (στην προκειμένη, του θεατή). Το θέμα στην οριζόντια φωτογραφία είναι αόριστο: δάπεδο, «αίμα» και κούκλα φαίνονται υπερβολικά σκηνοθετημένα, προφανή και αναμενόμενα σε μία σύνθεση δίχως νόημα. Είναι προβληματική η κλίμακα ανάμεσα σε κούκλα και δάπεδο (ενώ στην κάθετη, αμφότερα έχουν δέσει). Επίσης, στην οριζόντια πάντα, είναι ενοχλητικό το εφέ «μάτι ψαριού» που έχει δημιουργηθεί (ατυχώς) πάνω αριστερά. Προδίδει την ύπαρξη του φωτογράφου, αντίθετα με τη δυναμική προοπτική που προσφέρουν οι ελαφρώς κεκλιμένες ευθείες του δαπέδου στην κάθετη φωτογραφία και καθιστούν το θεατή μέρος του έργου. Η κάθετη φωτογραφία εντάσσει το θεατή στο αίνιγμα, η οριζόντια το λύνει και παράλληλα καθιστά την κάθετη άχρηστη. Η κάθετη φωνάζει: «βρες το δολοφόνο της femme fatale!», η οριζόντια λέει: «είναι ο μπάτλερ και ο ντετέκτιβ σκοτώνεται στο τέλος, μην το δεις». Κράτα την κάθετη και κρύψε την οριζόντια – κι ας μη φαίνεται όλο το αίμα, το ξέρω, γι αυτό την επέλεξες! Κάνε μία ομελέτα από σπασμένα αυγά, όχι από ολόκληρα τσόφλια. Οφείλεις να δεις τη μακέτα McDonald’s των Dinos και Jake Chapman και γενικά, ό,τι έχουν κάνει οι Dinos και Jake Chapman. Όσο για τον τίτλο, πρέπει να αποφασίσεις τι προσφέρει στο έργο, που θες να οδηγήσει το θεατή και αν τελικά αξίζει να υπάρχει εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή